Cengiz Narçın

– Yaser abi ben acıktım.

– Ne yapayım acıktıysan?

– Abi ya bir ekmek alamaz mısın?

– Sabah yeseydin

– Ya abi biliyorsun yiyemiyorum,ne olur bir ekmek alsan?

– Zıkkım ye. Sana o kadar söyledik ye,ye diye. Yemezsen işte şimdi böyle kıvranırsın.

– Dün akşamda bir şey yemedim, hadi abi ya altı üstü bir ekmek. Başka bir şey istemiyorum. – Yok bir de isteseydin. Kuru kuru ekmek mi yenirmiş? Beyzademize kebap ısmarlayalım dedi. İki kardeşinin arasındaki diyaloğu dinleyen ortancı kardeş Rüzgar.

Köylü akan bir çay olup köy kahvesini tıklım tıklım doldurmaya başlamıştı. Bayramdan bayrama görünen bu görüntü bayram seyran olmasa da bugün olağan dışıydı. Görüntü bilmeyen  bilmeyen için sıradan bir köy kahvesi gibi gözükse de;kalabalık  aslında görünmeyen bir sınır çizilmiş taraftarlar gibi kümeleşmişlerdi. İki taraf bıçak sırtı gibi ayrılmıştı. Yeni gelenlerden saflarını tam belli etmeyenlerin ne tarafa gideceği merak konusuydu. Çekimserler iki ara bir derede kalanlardan uyanık olanların birçoğu görünmeyen sınır habitat alanlarına oturmalarından hala ne tarafa mensup veya yakın olduklarını çıkarmaya çalışılıyordu. Kahvenin içindeki tüm köylülerin algı aralıkları bir başka açılmış, gözleri kahvenin genelde hep açık olan gönyesi kaçmış ahşap kapısındaydı. Dışarıda havanın soğuk olmasından kaynaklı kapalı olması gereken kapının önüne kapanmasına engelleyen taş konmuş olup kapının otomatik  kapanması için duvar ve kapıya birleştirilmiş olan yay gerilse de kapıyı kapatamamakta…

Birleşik sistemlerin ana salonun dışındaki holde birçok sistemin daimi temsilcileri aylardan beri yürüttükleri lobi faaliyetlerini bugün biraz sonra yapılacak genel kurul öncesi son şeklini vermek üzere yoğun çaba sarfediyorlardı.Artık bıçak kemiğe dayanmış ne yapıp yapıp bugün istedikleri kararları genel kuruldan çıkarmak için canla başla kalan son dakikalarda hala çekimser kalan üyelerin üzerinde baskı kurarak onlarıda yanlarına çekmeye çalışıyorlardı.Yıllardan beridir insanoğlunun yardakcıları olan bu üyelere yanlarına çekmek için  denemedikleri yöntem kalmamıştı. Lakin insanoğlunun gazabından korkan bu yalayıcılar bir şekilde karar tasarılarına karşı gelmeseler de güvenli liman olarak sığındıkları koylardan bir türlü kafalarını çıkarıp çekimserliğin ötesine geçememişlerdi.

– Naptın lan?! Öldürdün adamı! Gerizekalı!

İşte bu üç cümle geçmişimin finaliydi. The end.  Bitti.  Kısa ve öz.  Her şeyi özetleyen.  Yaptım mı?  Yaptım.  Öldürdüm mü? Öldürdüm.   Geri zekalı mıyım? Hemde katıksız.  Yok öyle sonradan çırpınmalar.  Düştün mü pişmanlık denizine;çaresi yok yutacaksın tuzlu suyu.  Hemde midene değil ciğerlerinin en el değmemiş dehlizlerine pompalayacaksın.  Zamanı kim almış da geriye sen alabilesin.  Olan olmuş,ölen ölmüş.  Otuz altı yaşında tanrının yapmayacaksın dediği birinci ilahi emri çiğnemiş katil damgasını alnımın ortasına kör bostan bıçağı ile kazımıştım.  Yaşadığım mühletçe hatta öldükten sonra bile toprak olsamda o damga orada kalacaktı.  Katil.  Katil.  Katil mi? Herşey aklıma gelirdi de katil olacağım  mümkün değil aklıma gelmezdi.  O kadar güçlü ve etkili bir terim benim gibi siliğe  mümkün değil oturmuyordu.  Dünyanın en usta montaj ustalarını getirsen,en ileri teknolojileri kullansan bile o iş olmazdı.  Katil. Ben mi? Ben kim? Adam öldürmek kim? Durun ya kaptırdım gidiyorum. Sizi çok merakta bırakmayayım azıcık kendimden bahsedeyim de bu vahim eylemi yapıp yapamayacağımı siz de bir tartın.

– Osman! Osman! Len oğlum uyuya mı kaldın saat kaç oldu? Aşağı avludan kendini yırtarcasına  bağıran Kara Necib’in oğlu Necip Halil’in daha fazla kendini paralamasına gönlü razı olmayan Osman’ın hanımı  Habibe terasa çıkıp seslendi.

– Halil abi hoşgeldin hazırlanıyor,üstünü değişiyor şimdi  iner. Gel buyur çay koyim

– Yok sağol. Güneş tepeye çıktı sosyete bu senin adam.Ağaç etti beni ha geldi diye  iki saattir onu bekliyorum. Hamdi amcam olsaydı  katarın birini çoktan sarmıştık.Osman namı değer Gadir Osman kafasını kapıdan çıkarıp

– Ne delleniyon len tokur! Sabah sabah yattığın yerden su mu çıktı?